در شمال شرق روستای قلعه رشید؛ در 25 کیلومتری از شهرستان اردل و 75 کیلومتری شهرکرد، مرکز استان چهارمحال و بختیاری، معدن نمکی کوچک، قرنهاست که منبع ارتزاق پیرزنان و زنان سرپرست خانوار این روستا و روستاهای شکرآباد و حسین آباد بوده است. چند سالی است که فردی با نادیده گرفتن حق انسانی و چندصدساله مردم زجر کشیده این روستاها و با حمایت ارگان های دولتی برای تصرف معدن نمک دندان تیز کرده است. در این سالها، زنان نمک چین، علاوه بر درد و رنج کار طاقت فرسای معدن، اضطراب و نگرانی از احتمال تصرف معدن را نیز تحمل می‌کنند.
زنان سالخورده، آب چشمهً شور بیرون آمده از دل کوههای سالداران بختیاری را بر روی سنگ ها جاری می کنند تا بلورهای نمک بر تخته سنگ ها بنشیند، و با لیسه و تیشه، این نمک های زیبا و خالص را برداشت کنند. احتمالا در حین کار با خود زمزمه می کنند، که ای کاش توان آن را داشتندُ تا با همان تیشه، ریشه ظلم و زورگویی را میزدند و با خیال راحت، در معدنشان کار می کردند.
فصل کار معدنچینان این معدن سفید، از میانه بهار شروع می شود و تا پاییز و شروع بارش ها ادامه دارد. در نیمه دوم سال، کار معدن تعطیل می شود و درآمدی ندارند.
زنان نمک چین در کنار مردان روستا که به کار کشاورزی و دامداری مشغول هستند، برای لقمه ای نان، بر روی صخره های مرتفع و لغزان نمکی، روزی خود را با رنج فراوان به دست می آورند. اما همین روزی اندک هم، از چشم طمعکاران دور نمانده است.
مادران نمک چین، پس از جمع آوری نمک ها، آنها را به خرمن های پایین دست معدن منتقل می کنند. با سنگ گرد مخصوص که «بَردَر» نام دارد آسیاب و در کاسه های شش کیلویی قالب گیری می کنند.
میزان درآمدی که هر زن در هر ماه از این معدن دارد، شاید به سختی به 800 هزار تومان برسد. رنج جانکاهی که برای این درآمد اندک می برند، قامتشان را خمیده و جانشنان را زخمی کرده است.
مشخص نیست تلاش ارگان های دولتی برای تصرف این معدن با کدام انسانیت، عرف یا شرع همخوانی دارد.
انقلابی که قرار بود به داد پابرهنگان برسد، اکنون ارگان هایش برای همین پابرهنگان مدعی میفرستند، تا دردشان را مضاعف کند.
دستان مادران نمک چین انگار نمک نداشته است! با اثر انگشتشان کسانی را روانه مجلس و دولت می کنند که برای زخمهایشان مرهمی ندارند.
مرهمتان پیش کش! با ظلمتان، دستان زخم‌خورده مادران ما‌را از این منبع طبیعی و خدادادی کوتاه نکنید.
