کهکشان نامه : یکی از چالشهای حوزه پرستاری کشور، مهاجرت است که متأسفانه بعد از شروع پاندمی کرونا شدت گرفت و بعضاً، اعداد و ارقامی از مهاجرت پرستاران مطرح میشود که نگران کننده است. در حالی که در کشور با کمبود شدید نیروی پرستاری مواجه هستیم، نیروی انسانی متخصص ما به آسانی وارد بازار کار سایر کشورها میشود و این چالش زنگ خطر جدی برای نظام سلامت کشور است. روند مهاجرت پرستاران به کشورهای حوزه خلیج فارس، اروپا، کانادا و…، رو به افزایش است و هر ماه حداقل ۲۵۰ گواهی تایید صلاحیت برای پرستاران متقاضی مهاجرت صادر می شود.
چرا پرستاران میروند
مجتبی ذالنور نایب رئیس مجلس، در واکنش به موضوع مهاجرت پرستاران در سالهای اخیر میگوید: با مهاجرت پرستاران، در واقع نیروهایی که با سرمایه همین مردم پرورش دادهایم، نتیجه کار خود را در اختیار و خدمت یک کشور دیگر قرار میدهند. بنابراین آنچه موجب مهاجرت پرستاران میشود، جفا به مردم و سرمایههای آنها است و باید یک همترازی ایجاد شود؛ پرستاران سرمایههای نظام سلامت هستند.
وی افزود: باید توجه داشت تعرفه پایین اضافهکاریها یا تأخیر در پرداخت کارانهها و اضافهکاریها ارزش آن دریافتی را کم میکند و موجب نارضایتی میشود.
شریفی مقدم ادامه داد: در بخشهای ICU و CCU، شرایط فرق میکند و ما میبایست حداقل ۵ تا ۶ پرستار در شبانه روز برای یک تخت مراقبتهای ویژه داشته باشیم.
وی افزود: برای تخت CCU، بین ۳ تا ۴ پرستار نیاز است.
شمس الدین شمسی رئیس شورای عالی نظام پرستاری، با عنوان این مطلب که در اغلب کشورهای دنیا، سه پرستار به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت وجود دارد، گفت: در ایران طبق آمار ۱.۵ پرستار به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت در سال ۱۴۰۰ بوده و قطعاً الان این آمار نهایتاً ۱.۵ تا ۲ پرستار به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت است.
وی افزود: اگر شاغلین را حساب کنیم قطعاً ۱.۵ و یا کمتر از ۱.۵ پرستار به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت در کشور داریم، در حالی که در کشورهای اطراف ما این تعداد نسبت به هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت در قطر ۷ پرستار، امارات ۶ پرستار، عمان ۴ پرستار، ترکیه ۳ و در قزاقستان ۷ پرستار وجود دارد و تنها کشورهای هم رده ما، افغانستان، سوریه، یمن و پاکستان هستند.
در همین حال، محمد میرزابیگی رئیس کل سازمان نظام پرستاری گفت: در سال ۹۸ و ۹۹، تعداد ۵۲ هزار و ۲۰۰ مجوز استخدامی صادر شد که ۵۰ درصد از این مجوزهای استخدام، مربوط به جذب پرستاران و ۵۰ درصد نیز مربوط به جذب سایر کارکنان سلامت بود. در برخی از مقاطع زمانی تعداد مناسبی مجوز صادر شد اما در برخی سالها مجوز استخدامی صادر نشد در حالی که همواره معضل بازنشستگی نیروها و گسترش تعداد تختهای بیمارستانی وجود دارد.
وی درباره استاندارد نیروی پرستاری، افزود: سازمان امور اداری و استخدامی، سازمان برنامه و بودجه و وزارت بهداشت باید در خصوص سرانه پرستار به جمعیت، تخت یا بیمار به اتحاد نظر برسند. تعداد ۲.۵ پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی مورد توافق بوده اما متأسفانه رفتارهای سلیقهای و تعارضهای ساختاری که بین این سه دستگاه وجود دارد؛ باعث شده رسیدگی به موضوع رفع کمبود نیروهای پرستاری دچار مشکل شود.
میرزابیگی گفت: در حال حاضر به ازای هر تخت بیمارستانی کمتر از یک نفر نیروی پرستاری در ۲۴ ساعت در هر بیمارستان داریم و باید تعداد پرستاران دو برابر تعداد فعلی شود تا به عدد استاندارد برسیم.
چالش اضافه کاریهای اجباری
یکی دیگر از چالشهای حوزه پرستاری کشور، اضافه کاریهای اجباری است که فقط به خاطر خلأ کمبود پرستار در بیمارستانهای کشور اتفاق میافتد. در واقع، اغلب پرستاران راضی به انجام اضافه کاری نیستند؛ اما مدیریت بیمارستان از آنها میخواهد که شیفت اضافه بمانند. این در حالی است که پرداختی با حجم کاری، هیچ تناسبی ندارد.
عباس عبادی معاون پرستاری وزارت بهداشت، در واکنش به دریافتی پرستاران، گفت: مبلغ کارانه هر پرستار به میزان ارائه خدمت بستگی دارد. بنابراین تابعی از ضریب اشغال تخت بیمارستان، تعداد بیمارانی که خدمت میگیرند و میزان ثبت خدمات بستگی دارد. اگر دستورالعمل به درستی اجرا شود، به طور میانگین دریافتی پرستاران از تعرفههای پرستاری ماهانه حدود ۳.۵ میلیون تومان است. با این حال ممکن است همکارانی کمتر یا بیشتر از این عدد دریافت کنند که البته تفاوت نباید از ۲.۵ برابر برای پرستاران هم رده بیشتر باشد.
به گفته پرستاران، مبلغ پرداختی یک ساعت اضافه کار اجباری، بین ۱۶ تا ۲۰ هزار تومان است. یعنی، پرستار ما برای خرید یک قوطی کنسرو ماهی که ۹۷ هزار تومان قیمت دارد، باید ۶ ساعت اضافه کاری انجام دهد.
جالب اینکه برای غیبت پرستار از محل کار، جریمههای سنگینی در نظر گرفته شده است، به طوری که یک پرستار خانم نقل قول میکند که همسرش مأموریت است و به همین خاطر باید با تنها فرزندش سر کار برود؛ چون بابت غیبت صبح یا عصر ۴۰۰ هزار تومان و شیفت شب ۸۰۰ هزار تومان از حقوقش کم میکنند.
پرستارانی که فراموش شدهاند
دوران سخت و تلخ پاندمی کرونا بر کسی پوشیده نیست و نمیتوان ترس و وحشت آن روزها را فراموش کرد. موقعی که یک نفر از خانواده ما کرونا میگرفت، اما جرأت نداشتیم نزدیک تخت او شویم؛ این پرستاران بودند که با جان و دل بالای سر بیمار حاضر میشدند. برخی از این پرستاران؛ نیروهای طرحی و قراردادی بودند که وارد بیمارستانها شده بودند.
این دسته از پرستاران، بعد از فروکش کردن پاندمی کرونا و عبور از روزهای سخت و تلخ آن روزها؛ به یکباره با این دسته از پرستاران، قطع همکاری شد. موضوعی که باعث اعتراض شدید سازمان نظام پرستاری گردید و بارها نیز با نوشتن نامههایی و برگزاری نشستهای خبری، به دنبال راهکاری برای بازگرداندن آنها به بیمارستانها بودند که به نظر میرسد هنوز موفقیتی حاصل نشده و قریب به چند هزار پرستار طرحی و قراردادی، بیکار ماندهاند.
این در حالی است که بیمارستانها با کمبود شدید نیروی پرستاری مواجه هستند، اما چون توان مالی برای پرداخت حقوق و دستمزد را ندارند، در نتیجه قید جذب نیرو را زدهاند.
منبع: عصر ایران به نقل از مهر (حبیب احسنیپور)